Okolice wiosek Grunwald, Łodwigowo i Stębark to teren pofałdowany, przecięty znacznym strumieniem i obfity w jeziora, o wzgórzach sięgających nawet 200 m, ale łagodnych w spadku i przedzielonych rozległymi dolinami. Teren był częściowo zalesiony, a również współcześnie wzdłuż dróg ze Stębarku do Łodwigowa rosną rozłożyste dęby. Szata roślinna, w roku 1410 znacznie bogatsza niż obecnie, jak również uformowanie terenu, nie pozwalało zorientować się co do jakości i ilości wojsk przeciwnika, których po prostu nie było widać^[22]. Ulrich von Jungingen wybrał więc pole bitwy dobrze, bo było ono znakomite do przygotowywania zasadzek i niespodziewanych manewrów, ale teren nieprzejrzysty dla Polaków i Litwinów nie stawał się przejrzystszym dla krzyżaków. Pojął to również Jagiełło, który z Witoldem i towarzyszącymi im rycerzami objeżdżał okolicę rankiem 15 lipca^[23].